İlk 1 Mayıs’ın Bende Yarattığı Değişimler

1 Mayıs görüntülerini ilk kez televizyonda izlemiştim. Televizyonda ne atılan sloganlar ne de katılan işçilerin yüzleri gösteriliyordu. Sokakta gördüğüm ilk 1 Mayıs’ta annemle hastaneye gidiyordum. Yoldan geçerken slogan atan insanları dinliyordum, işçilerin ellerinde tuttukları pankartları okuyordum. İnsanlar burada ne arıyor, neden yürüyorlar diye içimde bir merak uyanmaya başlamıştı. Nihayet gerçekten ilk 1 Mayıs’a geçen yıl UİD-DER ile katıldım ve çok etkilendim.

Öncelikle toplanma yerine gittiğimde çok şaşırdım. 1 Mayıs alanı çok kalabalıktı. Bu kadar işçinin nereden ve nasıl geldiğini düşündüm. Bu kadar çok insan nasıl oluyor da bu kadar düzenli yürüyordu. UİD-DER kortejinde yürürken içimde birçok soru yavaş yavaş cevap bulmaya başladı. Bu kalabalıkla birlikte yürüdüğümde içimde yeni duygular uyanmaya başladı. Haksızlıklara boyun eğmemek, kendime güven duymak, korkularımı yenmek 1 Mayıs günü gerçekleşti. O gün birlikte yürümek, aynı anda sloganlar atmak insanın kendini aşmasına neden oluyor. Bir kadın işçi olarak 1 Mayıs’a katılmak bende, mücadelemdeki ilk büyük sorumluluğu yerine getirdiğim hissini doğurdu.

Akşam haberleri izlerken 1 Mayıs’ın bende bıraktığı en güzel duyguları annemle paylaştım. Önümüzdeki 1 Mayıs’ı özlemle bekliyorum. O gün hiç bitmesin istiyorum. UİD-DER’den öğrendiklerimle bu seneki 1 Mayıs’a bilinçli bir işçi olarak katılacağım. Taleplerimizi hep birlikte haykırmak ve bu güzel günü yaşamak için bütün işçileri 1 Mayıs’a davet ediyorum.