“Ne İyi Patronlar Varmış Ya”

İşçiler açısından dünyada yaşanan en büyük sorunlardan birisidir işsizlik. Ben de uzun zamandır işsizim. Sürekli olarak iş arıyor ve iş görüşmelerine gidiyorum. Fakat henüz bir şey çıkmadı bu görüşmelerden.

Hepimiz birçok arkadaşımızın iş arama maceralarını dinlemişizdir ya da okumuşuzdur. Bunlara bir tane de ben ekleyeyim dedim. Trajikomik derler ya, işte öyle bir görüşme oldu. Görüşmeye gittiğim yerdeki ilgili kişiyle sohbet etmeye başladık. İşle ilgili temel bilgileri verdikten sonra ben de birkaç soru sordum.

Soru: Çalışma şartları nelerdir, ne kadar maaş veriyorsunuz?

Cevap: 600 TL maaş var. Yol ve yemeği de biz karşılıyoruz. ( İçimden “helal olsun be size” dedim.)

Soru: Sigorta yok mu?

Cevap: Sigorta yapmayı tercih etmiyoruz.

Soru: Maaş biraz düşük değil mi? Sigorta da yok zaten.

Cevap: Öyle deme. Yolu, yemeği karşılıyoruz ya. Yol ve yemeği de ekleyince maaş bayağı yükseliyor.

Bu cümleden sonra içimden konuşmayı bırakıp adama döndüm ve dedim ki, vay canına, süpermiş. Böyle bir yerde insan sendikaya bile ihtiyaç duymaz.

Yıllar önce işçilerin bedeller ödeyerek kazandıkları haklardan hiçbir şey kalmamış. Normalde olması gerekenler ise sanki lütufmuşçasına sunuluyor. Sigorta hastanelerinden faydalanmak bile patronların keyfine ve tercihlerine bırakılmış.

Bugün bunları kabul ederek yaşarsak bilelim ki bizim olan her şeyi bizden alacaklardır. Haklarımızı korumak ve üzerlerine yenilerini eklemek ancak ve ancak örgütlü mücadeleyle olacaktır.