O büyük gün gelmişti. Dil, din, ırk, cinsiyet ayrımı olmadan herkes birleşmişti. 1 Mayıs’tı bugün, dünya emekçilerinin günü. YAŞASIN BİR MAYIS, yaşasın ki herkes yekvücut olsun. İşte onun için Taksim’deydik. Ben aynı yolda yürüdüğümüz insanlarla aynı şeyi söylemek için Taksim’deydim. İlk defa Taksim’de 1 Mayıs’ı kutladım. Sevdiğim insanlarla omuz omuzaydım. Klasik bir laf vardır bilirsiniz “Anlatılmaz yaşanır”. Aynen öyle anlatılmaz yaşanır. Herkes oradaydı: İşçiler, Kürtler, futbol taraftarları… Hepimiz birleştik, birlik, özgürlük, daha iyi bir gelecek için tek sesten haykırdık. Ben UİD-DER’li olduğumu orada hissetim. Daha yeniyim mücadelede ama bana da görev verdiler, UİD-DER önlüğü giydim. Şapkayı zaten çıkarmıyordum. Bir de görevli oldum, işte ben UİD-DER’li oldum! Sorumluluğum kortejde altı kişilik sırayla düzenli yürümek, kortejin kenarında durmaktı. Bazılarına bu sıradan ve basit gelebilir, ama benim için çok güzel bir başlangıçtı, mücadeleye UİD-DER’le başlamak gibi bir başlangıç. Bitmeyecek bir başlangıçtı bu. Tabii bunu sadece UİD-DER’liler anlar. Ne kadar çoksak o kadar güçlüyüz. Daha fazla sesimizin çıkması için daha ne bekliyoruz? Daha kaç insanın sömürülmesini bekliyoruz, daha kaç insan evine ekmek getiremesin diye bekliyoruz, daha kaç insanın çocuğunu mutlu edememesini bekliyoruz? Gelin el ele verelim, yıkalım bütün duvarları ve birlik olalım, güzel günler görsün çocuklarımız.