Geçen sene Ağustos ayında 54 gün direniş yapılan ve sendikalaşan Rimaks Tekstil’de 28 Haziranda bir işçinin işine son verildi.

İşçi arkadaşımıza işten atılma sebebi olarak, ustasıyla arasında geçen tartışma ve performans düşüklüğü gösterilmiş. Ardından pişkince “biz seni işten atıyoruz, ister tazminatını al çık, istersen mahkemeye başvur” denildi. Sendika yöneticileri de aynı sözü tekrar edip, “mahkeme uzun sürer ama sen bilirsin, sen dava açacağım dersen arkanda dururuz” dediler. İşçi arkadaşımız bu sözden sonra “ben o kadar sene dava peşinden koşamam” diyerek ihbar ve kıdem tazminatını alıp gitti.

Düşünüyorum da hiç olmazsa sendikalı bir işyerinde işçi çıkartmak bu kadar kolay olmamalıdır. Zaten sendikasız işyerlerinde neredeyse kaşını gözünü beğenmedik diye işten atılıyoruz. Sendikanın öncülüğünde Rimaks işçileri olarak işçi arkadaşımıza sahip çıkmamız gerekiyordu. Bugün onun başına gelen yarın hepimizin başına gelebilir. Bu gibi durumlar yaşanmasın, patron istediği işçiyi istediği zaman işten atmasın istiyorsak, işyerlerimizde birbirimize sahip çıkmamız gerekiyor.