Yan fabrikalardaki sohbet ettiğimiz işçi arkadaşlar reçine tankının patlamasıyla tankın 500 metre havaya fırlayıp tekrar yere düştüğünü, metal parçalarının yüzlerce metre ötede olan fabrikaların ve caminin çatılarını delip içeri girdiğini söylediler. Yaralanan işçilerden birisi LMA fabrikasının yanındaki Dicle Kimya’da çalışıyordu. Patlamanın etkisiyle vücudunda birinci dereceden yanık oluşmuştu.
Olaydan bir gün sonra, meslek odalarından, işçi sağlığı ve iş güvenliği komisyonundan ve Petrol-İş sendikasından gelen bir heyet, içeri girip inceleme yapmak ve patlamanın sebebini araştırmak istediklerinde LMA patronunun temsilcilerinin sert tepkisiyle karşılaştılar. LMA temsilcisi içeri girmekte ısrar eden heyeti çevik polis ekiplerinin hazır beklediğini ve bir telefonla onları oradan attıracağını söyleyerek tehdit ediyordu. Sizce neden?
Diğer fabrikalardan işçi arkadaşlarla sohbetimizde şunlar söylendi: “Akşam yanan fabrikaya gittik. Hiç kimseye hiçbir şey söylemiyorlardı. Bu patronlar işçilere hiç değer vermiyorlar. Ha bir insan ölmüş ha bir hayvan. Yangından çıkan bir işçinin su istediği ve patronun da bir süre oralı olmadıktan sonra ‘bende vardı galiba bir bakayım’ deyip, yarım şişe suyu işçinin önüne fırlattığını söylerken öfkesini görmeliydiniz.”Başka bir fabrikanın müdürü öğlen molasında işçileri toplayıp, patlamaların nasıl olabileceğini ve ne kadar büyük maddi zarara yol açabileceğini uzun uzun anlattıktan sonra “herkes dikkatli çalışmalı, bakın sonuçta iki de işçi öldü” diyordu. Ölen işçilerin çocuklarının, eşinin ve yakınlarının acısını kim dindirebilir? Yaşamlarını ve canlarını kim geri verebilir? Biz işçiler örgütsüz olduğumuz koşullarda patronların işçi sağlığı konusunda ciddi önlemler almayacaklarını bilmeliyiz. Kimya sektörü de diğer sektörler gibi iş kazalarının ve cinayetlerinin yoğun olduğu bir sektör, daha geçen hafta aynı sanayi sitesinde bir yangın daha çıkmıştı. Patronların kâr çarklarında yaşamımızı yitirmek istemiyorsak mücadele etmemiz gerekiyor.