Dünyamız alev topu, dört bir yanda egemenlerin çıkardığı savaşlar sürüyor. Savaşların en büyük mağdurlarının başında da küçücük bedenleriyle çocuklar geliyor. Çocuklarımız savaş istemiyor. Onlar gökyüzüne jetleri, drone’ları değil; uçurtmaları, balonları yakıştırıyorlar. Silah seslerine değil, kuş cıvıltılarına uyanmak istiyorlar. Onlar için dünya barut gibi değil, pamuk şeker gibi kokmalıdır. Onlar paylaşmayı bilir. Ve bilirler ki savaş onların oyunlarını da yaşamlarını da yarım bırakır. Dünyanın tüm emekçi çocuklarının büyük kalplerinden geçenler bunlar. Onlara gerçek barışı armağan etmeliyiz. Bunu yapabilecek tek güç işçi sınıfıdır.

Bir matbaa işçisi arkadaşımızın 10 yaşındaki kızı Esin’in şiirini ve “barış güvercini” çizimini paylaşıyoruz sizlerle.

Simsiyah gökyüzünde uçmaz oldu uçurtmam
Bütün her şey oldu bana travma
Bitsin artık, istemiyorum savaş, istemiyorum daha fazla
Gökyüzünden yağmur yerine mermi yağıyor artık
Savaş bitsin artık, istemiyor çocuklar,
Anasız babasız büyümek
Bulamıyorum artık bir kuru ekmek
İstemiyorum artık savaşı, isterim baharı kışı
Atılmasın bombalar, ağlamasın çocuklar
Şu güzelim dünyada paylaşamayacak ne var?