Tariş’e bağlı Çiğli iplik fabrikasında çalışan 560 işçi, 1 Mart tarihinde toplu olarak işten atılmıştı. İşten atılan işçiler, Tariş bölge müdürlüğü önünde, kıdem ve ihbar tazminatlarını almak ve işlerine geri dönmek için 45 gün boyunca direniş yaptılar. Tariş yönetimi, bir yıl boyunca “kısa çalışma ödeneği”nden yararlandıktan sonra, işçileri tazminatlarını ödemeden işten atmıştı. Tariş işçilerinin direnişinin 45. gününde, Tariş yönetimi ile Türk-İş arasında yapılan görüşmede, işçilerin tazminatlarının üç taksit halinde ödeneceği sözü verildi.
Tariş yönetimi, işten attığı işçilerin yasal hakkı olan tazminatlarını bile ödemek istemiyordu. İşçilerin 45 günlük direnişinin ardından, tazminatlarının birkaç ay sonra ödeneceği sözü verilerek direniş sona erdirildi. Tariş yönetimi, tek seferde ödenmesi gereken tazminatları bile parça parça ödeyecek.
Tariş’te çalışan işçiler kriz gerekçesiyle işten atıldılar. Tariş işçileri, yıllardır çalıştıkları fabrikaya, izinlerinin bitiminde işbaşı yapmak için geldiklerinde, karşılarında polisi bulmuşlardı. İşçiler işlerine geri dönmek ve haklarını almak için 45 gün boyunca mücadele ettiler. Ancak tazminatlarını alsalar da işe dönmeyi başaramadılar.
Patronlar ve devlet, krizin faturasını işçilere kesmeye devam ediyor. İşsizlik çığ gibi büyüyor. Son bir yılda sendikalı sendikasız bir milyondan fazla işçi işsizler ordusuna katıldı. Şimdi bunların arasına 560 Tariş işçisi de eklendi. Tariş işçileri tazminatlarını aldılar almasına, ki onu da mücadele ederek aldılar, ama işlerine dönemediler. Direnişin bitiminde bu durum işçileri oldukça olumsuz etkiledi. Elbette bu durumun ortaya çıkmasında sendika bürokratlarının büyük rolü vardır. Onlar direnişin işe dönmeyi de içerecek şekilde başarıya ulaşması için çaba göstermemişlerdir.
“Kısa çalışma ödeneği”nden yararlanan fabrikalar, bu hakkın dolmasıyla birlikte işçileri toplu olarak kapının önüne koyuyorlar. Patronların personel müdürleri gibi davranan uzlaşmacı sendikacılar ise, “kısa çalışma” süresinin bitimine kadar işçilere gerçekleri açıklamıyorlar. İşçilerin toplu olarak kapının önüne konacağını bildikleri halde, bu durumu olduğu gibi işçilere anlatıp mücadele yönünde hazırlık yapmıyorlar. Bunun yerine göstermelik birkaç açıklama yapmakla yetiniyorlar. İşten atılmalara ve patronların kâr düzeninin çıkardığı krizin faturasını patronlara ödetmek için sendikalarımızı harekete geçirerek mücadeleyi yükseltelim.