You are here
Umut
İstanbul/Kıraç’tan bir kadın işçi
Umutlu bakıyorum dünyaya İşitirim vapur düdüklerini, martı çığlıklarını Dalgalar Her gün, başka bir umut getirir bize Ama duyuyorum Ölüyor çocuklar denizlerde Martı çığlıklarıyla karışıyor çocuk sesleri Bir baksan onların gözlerinin içine Bir görsen denizlere serilmiş bedenlerini Gör, gözlerinin içindeki acıları Gör, hayatları nasıl çalınıyor ufak bedenlerin Bu ne karanlık Bu ne çekilmez çelişki Oysa dünyada her şey bizimken Zalimlerin saltanatı sürsün diye Bu zulmü Bu acıları kabullenmek Niye? Ama görüyorum, Birikmiş acılar denizin ortasında Bir volkan gibi patlamaya hazır! Bak duyuluyor gürültüsü Yaklaşıyor Çok yakında dostlarımın ayak sesleri Biliyorum Bu karanlık, bir gün bitecek Gün gelecek Hesabı sorulacak acıların Ve gün gelecek Aydınlık alacak karanlıkları Bir deli rüzgâr Alıp o acıları O zulüm saltanatını Yerle bir edecek!
23 Nisan 2024
