You are here
Hiroşima’dan Bir Gölgenin Sesi
İstanbul’dan bir kadın işçi
Bir gölge oldum ben
Sıcak güneşli bir günde,
Saat 8.15’te, köşedeki merdivende.
Fabrika yolundaki işçiler gibi,
Çiçek sulayan kadınlar gibi,
Gözlükleriyle gazete okuyan ihtiyarlar gibi
Ve yaşıtım gülen gözlü çocuklarla birlikte
Bir gölge oldum ben.
Gölge ne eder bilir misiniz?
Peşini bırakmaz yürüyenin
Ve karanlık günlerde bile
En küçük bir ışıkla canlanır gölge.
Bazen korku olur büyür,
Bazen suya salınan söğüdün altına
Serin rüzgârları götürür.
Bir gölge oldum ben burada
Yıl 1945, 6 Ağustos’ta
Japonya, Hiroşima’da
Atomik gölge dediler adıma.
Ama şimdi tüm yürüyenlerin,
Asya’da, Avrupa’da yahut Amerika’da
Savaşa karşı yürüyenlerin.
Savaş dumanlarının tüttüğü yerde
Suriye’de, Ukrayna’da, Filistin’de…
Dünyanın dört köşesinde
Savaşlara, uçaklara, bombalara,
Kara günün kara kalplerine karşı bir gölge.
İşçiler, emekçiler, gençler,
Ve güneş gözlü çocuklar
Kardeşlerim,
Kara yağmurlarla sulandı toprağımız
Günümüzü, gecemizi, geleceğimizi
Kara bulutlarla kapladılar
Ama sizin kararmayan yüreklerinize güvenerek
Size omuz olmak için, size nefes olmak için
Sizinle birlikte yürüyen,
Bir gölge oldum, yeniden doğdum
Gözlüyorum güneşi en tepeye çekeceğiniz günleri.
